Günce005

Hiçkimse benim beynimin içinde dönen tilkilere şahit değil. Aslında bu güvende hissetmemi sağlıyor. Beni izleyen gözlerin içimi görmesi beni tahmin edemeyeceğiniz seviyede korkunun içine düşürüyor. Bazılarının içinde gördüm ,benim korkumdan bir kaç parça. Yalnız  olmadığımı bilmek rahatlatıcı ama bu korkumu, başkasında izleyebilemeyeceğimi fark ettim. Çünkü buna bende izin vermem.

Her ne kadar o duvarın arkasında saklanacak olsamda. O duvarı kırıp etrafa saçmak isterdim her şeyi. Beni tutan şey şu andan daha büyük bir boşluğa düşebilme ihtimalim. Bu boşluk beni deli ediyor- özellikle boşluk içinde olduğunu düşünmediğim insanları gördükçe- Sinirden kendimi mi atayım ,benliğinden iki parça bulmuş insan görünce. Yoksa beklemeli miyim gereksizce? Biliyorum ki tilkilerimi biriyle paylaşamadığım sürece benliğimdeki bir parçayı asla tamamlayamayacağım - kendimi kabullenemeyeceğim-

Paylaşacak bir insan bulamayacağıma göre kendimi bu arayıştan vazgeçirmem gerek.

A..Anlamadım. Çok mu geç artık? Farkedince boşluğu dönülmez mi geri? Hayır...Hayır,olamaz. Yoksa siz bana bu boşluğun ebedi olduğunu mu ima ediyorsunuz? Kafanızı eğmeyiniz. Korkutmayınız beni yoksa şuracıkta kaçırveririm anaokulu çocuğu gibi. İnanın engel olmam şu koca bedenime. İğrenin benden. Lütfen iğrenin ve yüzüme tiksinç bir bakış atın. En azından yüzünüzü göreyim.17 yıl olmuş görmeyeli...